Dong Hoi naar Hue

Vannacht was het nog niet zo goed maar vanochtend tijdens het ontbijt van een medereiziger een antibioticapil gekregen die de bacteriën dood. Deze ingenomen en nu maar zien hoe het gaat volgens hem is het in een paar uur over. Om ongeveer 13.00 uur vertrokken met de bus richting Hue. Na ongeveer een uur zijn wij gestopt bij de Vinh Moc tunnels. Deze zijn in een gebied dat de gedimilitaire zone heet, dit is een gebied bij de voormalige grens tussen Noord- en Zuid-Vietnam. Hier mochten middels een VN resolutie tijdens de Vietnam oorlog geen militairen komen. Dit had geen enkel effect dus besloten de Amerikanen het gebied zwaar te bombarderen, per hoofd van de aanwezige bevolking is 7000 kilo bommen afgeworpen op het gebied. Dit was voor de bevolking natuurlijk niet vol te houden en zij besloten om ondergronds te gaan maar dan niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk. Met 94 families, in totaal ongeveer 500 personen. Gingen ondergronds, er werd in twee jaar tijd een tunnelstelsel van iets meer dan een kilometer gegraven in verschillende lagen. Laag 1 was tussen de 11 en 15 meter diep, laag twee tussen de 15 en 18 meter diep en laag 3 tussen de 18 en 21 meter diep. De woonverblijven waren in de tweede laag en per familie hadden twee vierkante meter ruimte. Er waren dertien in- en uitgangen in het complex, 1 toilet en 1 douche. De families hebben in totaal 6 jaar onder de grond geleefd. Er zijn in die zes jaar zeventien kinderen geboren waarvan eentje ons begeleide tijdens de rondleiding van tweehonderd meter onder de grond. De gangen zijn ongeveer 80 centimeter breed en 1,65 meter hoog. Het is er constant 26 graden. Ik vond het heel indrukwekkend om hierin te zijn en heb veel bewondering voor de mensen die hier zes jaar onder moeilijke omstandigheden hebben geleefd. Hier na reden wij naar de voormalige grens tussen Noord- en Zuid-Vietnam waar wij een museumpje bezochten en lopen de grens overstaken via de oude brug die ook gebruikt werd tijdens de oorlog. Hierna op weg naar Hue. dit was ook weer een belevenis op zich het is hier iedere drie maanden tijd om de rijst te oogsten en dat werd nu volop gedaan. Maar als je de rijst hebt geoogst en de rijstkorrels hebt gescheiden van het stro dan moet alles worden gedroogd hier hebben ze eigenlijk geen ruimte voor dus wat doen ze ............ Ze drogen het op Highway 1. Zie je het al voor je op de A10 tijdens de spits. Langs grote deken van de weg ligt tot een anderhalve meter uit de kant rijst en stro te drogen of mais en koffiebonen die hier ook veel verbouwd worden. Wist je dat Vietnam na Brazilië de grootste koffieproducent ter wereld is. Niet alleen de landbouwproducten liggen op de weg ook de koeien lopen rustig los op de snelweg om maar op te houden over de vele scooters die denken dat ze altijd voorrang hebben op of om kijken en al helemaal niet reageren op toeteren. Er zijn regelmatig momenten dat je je hart vasthoud en het is een wonder dat er zo weinig ongelukken gebeuren. Misschien komt het omdat de maximum snelheid maar 60 km per uur is.
Om 19.30 uur bereikten wij het restaurant waar het diner zouden gebruiken. Je moet een weten hoe lekker soep smaakt als je twee dagen niets gegeten hebt. Nou ik kan je zeggen verrukkelijk. Om 21.30 uur bereikte we ons hotel en na ingecheckt te hebben en ons te hebben opgefrist heerlijk slapen. Morgen weer een nieuwe dag en een nieuw verslag. Tot morgen, doei.